"Chrystus" Krzysztof Kamil Baczyński

Przejść długim płaczem zapomnianych ścieżek

przez puste, krwawe wydmy słów i szorstkich spotkań

spłynąć wykwitem płatków zmiodniałych na wiosnę

jak cisza biała, gęsta, miękką wonią słodka.

Przejść... gromnicami drzew odprawić święta,

krzyżami wonnych dni zasadzić puste drogi,

O łukach nieba, brudnych przechodniach pamiętać,

być przyjacielem smutnych i najcichszym bogiem.

I siać niepokój sumień w oczy - brudne szyby

na pośmiewisko i na kłamstwa wieków.

Przez drogi cierpkie, dalekie i gorzkie

po coś tu do nas przyszedł, boże czy człowieku?

I w końcu

kłamstwem rozcięli przymknięte powieki,

pękł kobalt nieba szorstkim poszumem błyskawic,

niebo spłynęło szybkim w horyzont odbiegłem

kroplami sinymi mleka ciszę zadławić.

Zastygła wolno krew na zwiędłych kartach księgi,

przechodzą bose nogi w pyle, jak co dzień

i kiedy konasz co dnia na krzyżach przydrożnych,

minę cię nieobaczny, zmęczony przechodzień.

Krzysztof Kamil Baczyński

"Zaparcie się świętego Piotra" Charles Pierre Baudelaire

Co też to Pan Bóg robi z tą falą przekleństwa

Unoszącą się co dzień ku jego Serafom?

Syty mięsa i wina, podobny satrapom,

Zasypia w błogim szmerze skarg i złorzeczeństwa.

Jęki ofiar dręczonych, ich krzyki tłumione

Tworzą dźwięczną symfonię rzewnie wzruszającą,

Widać, że krwią, rozkosze ich opłacającą,

Niebiosa nie są jeszcze dosyć nasycone.

-Jezusie, wspomnij chwile w Ogrojcu żarliwe,

Gdy błagałeś na klęczkach i cały w łez rosach

Tego, co potem w niebie śmiał się przy odgłosach

Wbijanych tępo gwoździ w twoje ciało żywe.

Gdy widziałeś sługusów tłuszczę i fagasów

Plujących na twą boskość, zelżoną bezmiernie,

I gdy czułeś, jak ostre wbijają się ciernie

W twą czaszkę, w której żyje Ludzkość wszystkich czasów;

Gdy pod własnym ciężarem ciało twoje zwisło

Na wydłużonych nazbyt ramionach, gdy ciepła

Krew z potem z pobladłego czoła twego ciekła,

Gdyś pospólstwu wydany był na pośmiewisko,

Czyś nie wrócił do owych dni w blaskach promieni,

Gdy jako wypełniciel wiecznej obietnicy

Przemierzałeś na grzbiecie łagodnej oślicy

Gościńce pełne ludu, kwiecia i zieleni,

Gdyś w poczuciu swej misji, gniewny, z całą siłą

Chłostał zgraję przekupniów, budząc lęk i drżenie,

I gdyś był władcą wreszcie? Czyż wtedy zwątpienie

Prędzej niż włócznia boku twego nie przebiło?

Rzucę ten świat bez żalu, bom zawsze go winił

Za to, że czyn marzeniu braterstwa zaprzecza.

Obym mógł użyć miecza i zginąć od miecza!

Piotr zaparł się Jezusa... i dobrze uczynił!

Charles Pierre Baudelaire

ilustracja: Carl Bloch "Modlitwa w Ogrójcu" (fragment obrazu)

"Czas zmartwychwstania" Bolesław Leśmian

W czas zmartwychwstania Boża moc

Trafia na opór nagłych zdarzeń

Nie wszystko stanie się w tę noc

Według niebieskich wyobrażeń

Są takie gardła, których zew

Umilkł w mogile - bezpowrotnie

Jest taka krew - przelana krew

Której nie przelał nikt - dwukrotnie

I cóż, że surma w niebie gra

By nowym bytem świat odurzyć?

Nie każdy śmiech się zbudzić da

Nie każda łza się da powtórzyć

Bolesław Leśmian

ilustracja: Natasza Sobczak "Krzyk"
http://www.pl.touchofart.eu/Natasza-Sobczak/ns25-krzyk/

"Blask się spotykał z mym ciałem" Bolesław Leśmian

Blask się spotykał z mym ciałem...

Byłem przed chwilą w bezkresie!

To ja tak złocę się w lesie...

Wiedziałem o czymś, wiedziałem!...

Lecz motyl mignął szkarłatnie

Pomiędzy mną a modrzewiem...

Sny moje, sny przedostatnie!...

Już znikły! Znowu nic nie wiem...

Pobiegnę w chabry nieznane,

W kąkolu całą duszę zmieszczę!

I umrę i zmartwychwstanę -

I będę wiedział raz jeszcze!...

Bolesław Leśmian

ilustracja: Wiktor Cyganow

"Balkon" Charles Pierre Baudelaire

Matko wspomnienia, kochanie kochania,

Ty, wszystkie moje więzy i wszystkie rozkosze!

Pieszczot piękność przypomnisz, oto się odsłania

Cisza domu, wieczorów uroki najsłodsze,

Matko wspomnienia, kochanie kochania!

Wieczory rozjaśnione węgli tlących żarem

I wieczory w różowych dymach na balkonie.

Jakże dobra pierś twoja! Serce jakim darem!

Słowa które nie giną mówiliśmy sobie

W wieczory rozjaśnione węgli tlących żarem.

Jakże piękne są słońca w te ciepłe wieczory!

Przestrzeń jaka głęboka! W sercu jaka siła!

Chyliłem się ku tobie, wielbiona z wielbionych,

Wdychałem zapach krwi, co twarz twoją paliła.

Jakże piękne są słońca w te ciepłe wieczory!

Noc gęstniała powoli niby ściana ciemna

I moje oczy źrenic twych w czerni szukały,

I piłem oddech twój, słodyczy trucizn pełna,

I twoje stopy w dłoniach mych braterskich spały.

Noc gęstniała powoli niby ściana ciemna.

Znam sztukę i szczęśliwe chwile znowu wskrzeszę.

Przeszłość u twoich kolan zamkniętą widziałem,

Bo gdzież jest radość równa bolesnej uciesze,

Jaką ty swoim drogim nasycałaś ciałem?

Znam sztukę i szczęśliwe chwile znowu wskrzeszę!

Te szepty, pocałunki, przysięgi natchnione,

Z przepaści, w którą wejrzeć nie śmie nikt, czy wstaną,

Jak wznoszą się na niebo słońca odmłodzone,

Obmyte w głębi mórz, zbryzgane słoną pianą?

O szepty! Pocałunki! Przysięgi natchnione!

Charles Pierre Baudelaire

ilustracja: Willem Haenraets

"Burza" M. Pawlikowska- Jasnorzewska

Przeżywamy dziś burzę, drzewa! ja i wy.

Lecz ja szepcę słowa najcichsze,

a wy ryczycie w wichrze

jak zielone lwy...

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

"Niech znowu zagrzmią organowe tony" Anna Achmatowa

Niech znowu zagrzmią organowe tony,

Niczym wiosenne pierwsze burze.

Spojrzę zza pleców twojej narzeczonej

I oczy lekko przymrużę.

Żegnaj mi, żegnaj, bądź bardzo szczęśliwy,

Twe ślubowanie zwrócę ci bez żalu,

Lecz strzeż się, nie mów przyjaciółce tkliwej

O mej malignie już niepowtarzalnej.

Bowiem przeszyje was piekącym jadem,

Miłości waszej zada cios bolesny,

A ja panować będę znów nad sadem,

Gdzie słychać krzyki muz i traw szelesty.

Anna Achmatowa

tłum. Włodzimierz Słobodnik

"16 kwiecień" M. Pawlikowska- Jasnorzewska

Motyl, w korzeniach drzewa leżący nieboszczyk,

frunął nagle w paradzie

nad śnieżne nagrobki,

i choć nikt się o wieczność motyla nie troszczy,

zmartwychwstał co do rożka,

co do jednej kropki.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska