"Marcowa ballada" M. Pawlikowska- Jasnorzewska

Obłoki zleciały nisko,

stoją na ziemi jak pomnik na grobie -

a w polu taje śnieg: pobojowisko

białych, zabitych kobiet.

Uciekały strwożone pieszo i w karocach,

przed wojną zimy i słońca -

bronił je długo po nocach

przymrozek - dzielny obrońca -

ale dzisiaj zalegają trawę,

merveilleusy w niebieskich sukniach...

Gasną atlasów melodyjne włókna,

i zapadają w głąb spojrzenia łzawe...

Nikną mufki olbrzymie, gwiaździste koronki,

budki-kabryjolety, o barwach niewinnych,

a pozgonne zapachy wiejące od łąki

są zapachami fiołków,

bo nie śmią być inne...

Płaty białych, nie czytanych listów

ktoś rozrzucił szerokim wachlarzem - -

w grozie długich, wiosennych poświstów,

trupim uśmiechem tają śnieżne twarze.

Szale, ongiś puszyste w styczniowej zamieci,

szarymi spływają rzekami - -

czasem brylant na lokach szronowych zaświeci

i w trawie kończy się łzami.

Zlodowaciała ręka jednej z marzycielek

srebrzy się jeszcze w cieniu,

strzeżona przez niego...

Wkoło dymią słoneczne bomby i szrapnele.

Pokój zabitym śniegom...

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska