"Jesteś cichy i zamknięty jak kielich" M. Pawlikowska- Jasnorzewska

Jesteś cichy i zamknięty jak kielich

zesznurowanego powoju. Otwórz się,

powiedz pragnienie swoje uczynię wszystko

co w mojej mocy, a wiesz o tym, że mogę

wiele zmienić w sobie -

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

"Obłoki" Czesław Miłosz

Obłoki, straszne moje obłoki,

jak bije serce, jaki żal i smutek ziemi,

chmury, obłoki białe i milczące,

patrzę na was o świcie oczami łez pełnemi

i wiem, że we mnie pycha, pożądanie

i okrucieństwo, i ziarno pogardy

dla snu martwego splatają posłanie,

a kłamstwa mego najpiękniejsze farby

zakryły prawdę. Wtedy spuszczam oczy

i czuję wicher, co przeze mnie wieje,

palący, suchy. O, jakże wy straszne

jesteście, stróże świata, obłoki! Niech zasnę,

niech litościwa ogarnie mnie noc.

Czesław Miłosz

"Fatamorgana" M. Pawlikowska- Jasnorzewska

Nie ma dla nas miejsca na ziemi ni w niebie!

gdybyż znaleźć raz mieszkanie, choćby i w fatamorganie!

Tam siedlibyśmy w ciszy zapatrzeni w siebie,

serca by nam zbłękitniały na powietrzu współrozwiane.

A gdyby jakiś Arab spojrzał w naszą stronę

i wyruszył w tysiąc koni zdobyć nasze blade gniazdo:

mury z chmur i turkusów, wieże otęczone

i oazy atłasowe, gdzie lśni palma modrą gwiazdą,

wówczas kraj zadrży cicho w posadach z opali,

zwinie palmy i obłoki, skurczy swe niebieskie nerwy,

i jak łódź w miękkich susach odpłynie znów dalej,

niosąc w błękit nasze oczy, całujące się bez przerwy.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

ilustracja: Archan Nair "Fatamorgana"
http://www.advancedphotoshop.co.uk/show_image.php?imageID=10989

"Giętko, żywo splatają się moje myśli..."Julian Tuwim

Giętko, żywo splatają się moje myśli,

Jak dziewczynie koszyk z wikliny młodej.

Sen leśny, sen powikłany tej nocy jej się przyśni,

A rankiem wczesnym -

Patrz! Już wraca - już w koszyku lepkie czerwone jagody.

Idzie - śpiewa szczęśliwa, ale ciągle urywa,

Poziomka za poziomką w jej ustach się rozpływa;

Idzie - przystaje, ogląda się,

To z uśmiechem, to z żalem!

Co też w tym sercu się dzieje!

A las czerni się coraz dalej,

A coraz bliżej bieleje

Chata, w której się śniło,

A przedtem się splatało,

A teraz się spełniło.

Julian Tuwim

"Diabolo" M. Pawlikowska- Jasnorzewska

Grasz moim sercem

W diabolo -

Bo lubisz zabawy

Najrzadsze.

A ja stoję z boku

I patrzę

Aż mnie załzawione oczy bolą.

Rzucasz!

Czekasz!

Serca mego nie ma!

Przechylona wyprężasz sznurek -

Ach rzuciłaś za wysoko

W górę!

I Bóg me serce

Zatrzymał!

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

"Wszystko za dumnie i wszystko za mało..." Stanisław Wyspiański

Wszystko za dumnie i wszystko za mało

i wszystko jeszcze za wiele

mówić, by myśl się tę wypowiedziało,

która się staje w milczeniu w kościele,

a która duszę mieści w sobie całą,

zdolną do czynu duszę w żywym ciele,

tę, której czas i dzień wskazuje,

która jest pora ujawić, co czuje.

Za wiele - bowiem to są tajemnice,

których skarbnicy strzec należy w ciszy;

za mało, bowiem są w postaciach wielolice

i mówić winien, kto mowę ich słyszy;

za wiele, bowiem wzeszły nad granicę

i serce bije w nich, i żądzą dyszy,

a gdy kto hasło ich mówi przedwcześnie,

gasną jak widma i nikną boleśnie.

Czyli obrazą słowo domówione;

czyli już syte - gdy naraz zniknione - ?

Czyli że wrócą - za czas znów się jawią;

czyli że grożą - czy sercem się bawią - ?

Czyli są wieczne - choć mglą czyje oczy,

chcą widzieć: czyli jednak ku nim kroczy - -

i przekonane, gdy znów się upewnią,

serce mu nagle i oczy rozrzewnią - - - -.

Stanisław Wyspiański

"Gwiazda śnieżna" M. Pawlikowska- Jasnorzewska

I czemuż Ten, co śnieg stworzył i gwiazdy lepi z niego,

architekt snów i diamentów, w warsztatach swoich niebieskich

nie zrobi z mojego życia gwiazdy zamiast śniegu,

zdobiąc ją równie misternie w ostrza, gałązki i kreski?

Stałabym w środku tak cicho, jak gdyby mnie już nie było,

patrząc, jak się wkoło mnie dowcipna prześliczność zgęszcza,

a w każdym kancie tej gwiazdy me serce by głośno biło -

i drżałoby każde ostrze ściągając pioruny szczęścia,

aż On by sam się zadziwił żyjącej gwieździe szczęścia...

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

„To samo” ks. Jan Twardowski

Młodzi co biegną gromadą

dorośli co chodzą parami

starzy przy końcu osobno

tylko wciąż serce to samo

pracuje jak pszczoła po ciemku

szuka miłości w miłości

przed śmiercią czystą i wielką.

ks. Jan Twardowski

"Gołębia lekcja" M. Pawlikowska- Jasnorzewska

Idźcie na odczyt. Usłyszycie tylko

Słowa człowiecze, przemądrzałe, błahe...

Ja - tu zostanę, gdzie blisko pod dachem

Głucho mi grucha tych gołębi kilka.

Spróbuję nowym oddać się uczuciom,

Ku ptakom senną obrócona twarzą,

By móc zrozumieć, o czym one gwarzą...

Idźcie na odczyt.

Mnie tutaj pouczą.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

„Koniec” ks. Jan Twardowski

Co się spotkało a potem rozeszło

co było razem by biec w różne strony

szczęście co nagle rozdarło się w środku

chociaż żegnając kocha się najdłużej

bliscy co potem wydają się obcy

i mówią sobie wszystko się skończyło

Nie martw się o nic bo szpak zamyślony

i smutna ziemia w niewidzialnych rękach

orzeszek grabu ze skrzydełkiem zielonym

żyrafa co szyją wypatrzy najdalej

koniec- to kłamczuch w świecie nieskończonym.

ks. Jan Twardowski

"Wiem, że jesteś tam" Ania Wyszkoni

Ta piosenka towarzyszyła mi dzisiaj przez cały dzień.

Chciałam mieć ją tutaj na blogu, bo jest... pełna nadziei.

Wiem, że jesteś sam.

Wiem, że masz na głowie

tyle ważnych spraw.

Nie pamiętasz już,

co znaczy dobry sen.

Nie masz czasu

na niepewność ani lęk.

Wiem, ze jesteś sam.

Nic nie musisz mówić.

Wiem, że jesteś sam,

pewnie teraz nie najlepszy

na to czas,

ale dzisiaj potrzebuję

Twoich rad.

Dzisiaj proszę Cię,

ten jeden raz,

zatrzymaj się.

Ten jeden raz stań

tuż obok mnie.

Dziś czuję, że brak mi sił.

Ten jeden raz

bądź blisko mnie.

Poczuć mi daj,

że to wszystko ma sens.

Dziś wiem, że brak mi sił.

Wiem, że jesteś tam.

Nie widuję Cię,

lecz wiem, że jesteś tam.

Cały dzień i noc

ktoś puka do Twych drzwi.

Każdy chciałby wiedzieć,

jak ma dalej żyć.

Wiem, że jesteś tam.

Dla każdego zawsze

musisz znaleźć czas,

ale dzisiaj potrzebuję

Twoich rad.

Dzisiaj proszę Cię

ten jeden raz

zatrzymaj się.

I choć nigdy nie prosiłam Cię,

dzisiaj proszę, bez kolejki

przyjmij mnie.

Ten jeden raz.

ilustracja: Mary Kay Krell "Garden Blooms"

„Bez ciebie” Halina Poświatowska

Bez ciebie

jak

bez uśmiechu

niebo pochmurnieje

słońce

wstaje

tak wolno

przeciera oczy

zaspanymi dłońmi

dzień

szeptem modlę się

do uśpionego nieba 

Halina Poświatowska

"Rzecz niewysłowiona" Anna Świrszczyńska

Z cierpienia rodzi się potęga.

Z potęgi rodzi się cierpienie.

Dwa słowa na jedną rzecz niewysłowioną.

Anna Świrszczyńska

***[Nagle jest pusto...] Katarzyna Pakuła

Nagle jest

pusto jak

bezgwiezdne niebo

i jak za duża ziemia

czyli zupełnie

nierealnie

ale jest

mocno pusto

aż zupełnie boli 

Katarzyna Pakuła

ilustracja: Gustaw Kaz "Piórko na tafli wody"
http://www.digart.pl/praca/4348998

"A na środku raju" Anna Kamieńska

A na środku raju

zasadzone jest drzewo tęsknoty

aby godzić się na wszystkie utraty

a w końcu na utratę siebie

trzeba było zacząć od tego

wtedy życie bolałoby tylko

jak bezbolesny poród

Anna Kamieńska

"Azrael, Anioł Śmierci" Stefan Grass

Azrael ma oczy przepaściste

jak bliźniacze studnie otchłani

gdzie kropla błękitu jest niebem

w niczyim oceanie.

Azrael zna przejścia tajemne,

mosty pajęcze nad bezdenną głębią

i hasła szeptane w uszy

czujnych wartowników.

Przychodzi zanim słońce wzejdzie.

Otwiera okno i gdy świeca zgaśnie,

chwyta palcami uciekający strzęp dymu

I niesie go w złotej czaszy na ołtarze nieba.

Czuły jak druh, łagodny jak sen

Azrael osusza gorzkie łzy

I szepcze słowa które, kojąc czas,

znów łączą koniec do początku

Stefan* Grass

ilustracja: Maureen Older

"Tak lekko ubyć" Halina Poświatowska

tak lekko

ubyć z zapachu

z barwy

po prostu

pod głowę ramię

i zasnąć

wiatr nie obudzi

pszczoła

ciemnymi skrzydłami nie ugłaszcze

ziemi

oddać siebie

tak bardzo

że już niczym nie zostać

i nigdzie

Halina Poświatowska

ilustracja: Maureen Older

"Cisza" Anna Kamieńska

Obudziłam się w ciszy

jak w zacisznej mogile

Światło uśmiecha się jak Beethoven

uśmiechem głuchych

I będą moje dnie ostatnie

pierwsze jak skrzypce

żeby wiadomo było

że wszystko jest z ciszy

Z ciszy powstałeś

w ciszę się obrócisz

Anna Kamieńska

ilustracja:

Francoise Pascals "la pause"

***

Dzisiejsze wiersze wybrałam z myślą o K.P.*

Powędrował Mleczną Drogą.

Moje serce i myśli są przy Nim i przy Jego Najbliższych

"Głos deszczu" Walt Whitman

-A kto ty jesteś?- spytałem padającego cicho przelotnego deszczu,

który, rzecz dziwna, odpowiedział, co teraz tłumaczę:

-Jestem poematem Ziemi, odezwał się głos,

nieustannie unoszę się niepochwytny z ziemi

i bezdennego morza.

Ku niebu, skąd bezkształtny i całkiem zmieniony,

a jednak ten sam, zstępuję i zraszam

spieczoną skorupę, szkielety i warstwy

pyłu na całym globie.

Beze mnie wszystko, co w nich ukryte i nie narodzone,

pozostałoby ziarnem.

I na zawsze już dniem i nocą

wracam życie mojemu własnemu źródłu,

sprawiam, że jest czyste i piękne.

Albowiem pieśń po swych narodzinach,

po spełnieniu, wędrując, sama z siebie i w swoim czasie

wraca miłością.

Walt Whitman

***[A zapach ci poślę...] Halina Poświatowska

A zapach ci poślę, zapach tych nocy,

które rozcięte przemijają pomiędzy nami,

jak pomiędzy dwoma brzegami mija rzeka.

Szelest jest wielki, w gałęziach liście płaczą

wydzierając się nawzajem

do dygocących po drugiej stronie wody.

I tylko ptaki skrzydłami trącą fale,

rozśmieją je pianą srebrną,

zabłysną i przebiegną z zielonym liściem w dziobie.

I jest noc nad Popradem patrząca poprzez gęste liście świerków.

I miękka jest trawa - miększa od naszych wyciągniętych rąk,

zawisłych smutnie ponad wiecznie mijającą rzeką.

Halina Poświatowska

"Telefon" Robert Frost

— Kiedy dziś sobie stąd poszedłem, wprost

Przed siebie, jak najdalej,

I kiedy w pewnej chwili

Leżałem w trawie — jakiś kwiat samotnie

Do ucha mi się nachylił

I dobiegł mnie twój głos.

Nie mów mi, że tak nie było, że wcale

Nic nie mówiłaś — w ten kwiat, tu na oknie,

Musiałaś szepnąć coś. Pamiętasz treść tych słów?

— Wpierw ty powiedz, co ci się zdawało, że słyszysz.

— Odszukałem kwiat w trawie, przegnałem ospale

Brzęczącą nad nim pszczołę i przytknąłem znów

Ucho do płatków; i nie tylko głos,

Lecz jakby słowo jakieś usłyszałem w ciszy —

Co to było za słowo? Moje imię? Potem

Powiedziałaś — jeżeli nie ty sama, ktoś

Powiedział "Wróć już"; tyle do mnie doszło.

— Mogłam coś w tym rodzaju pomyśleć — nie głośno.

— W każdym razie — jestem z powrotem.

Robert Frost

tłum. Stanisław Barańczak

"Ciężko nieść- rzucić żal" Andrzej Poniedzielski

Zbieram życzenia - te z gór i świąt,

i inne dowody że jestem.

Składam wspomnienia jak talię kart

znaczonych dobrym gestem.

Marzenia, zmyślenia, sny pod wiatr,

uśmiechy ludzi i losu,

zbieramy, składamy - może to cel,

a może tylko sposób.

Cały ten kosz, cały kram -

to wszystko moje, co mam.

Mój bagaż na moją dal.

Ciężko nieść - rzucić żal.

Cały ten kosz, cały kram -

nie oddam tego, co mam.

Przepraszam - muszę z tym przejść.

Rzucić żal, choć ciężko nieść.

Zbieram, wybieram szczęśliwe dni,

wczoraj liczyłam - mam siedem.

Składam, układam wyśnione sny -

sny o nim, bo jest taki jeden.

Marzenia, zmyślenia, sny pod wiatr,

uśmiechy ludzi i losu.

Zbieramy, składamy - może to cel,

a może tylko sposób.

Cały ten kosz, cały kram -

to wszystko moje, co mam.

Mój bagaż na moją dal.

Ciężko nieść - rzucić żal.

Cały ten kosz, cały kram -

nie oddam tego, co mam.

Przepraszam - muszę z tym przejść.

Rzucić żal, choć ciężko nieść.

Biała konewka z wikliny,

Rubin z napisem "Ruch",

słoiczek prądu z Soliny,

rozkład odlotów much.

Cały ten kosz, cały kram -

to wszystko moje, co mam.

Mój bagaż na moją dal.

Ciężko nieść - rzucić żal.

Cały ten kosz, cały kram -

nie oddam tego, co mam.

Przepraszam - muszę z tym przejść.

Rzucić żal, choć ciężko nieść.

Andrzej Poniedzielski

ilustracja: Vladimir Kush

Czego nauczyłem się od Jeanne Hersch? Czesław Miłosz

1. Że rozum jest wielkim boskim darem i że należy wierzyć w jego zdolność

poznawania świata.

2. Że mylili się ci, którzy podrywali zaufanie do rozumu, wyliczając, od czego jest zależny: od walki klas, od libido, od woli mocy.

3. Że powinniśmy być świadomi naszego zamknięcia w kręgu własnych doznań, nie

po to jednak, żeby sprowadzać rzeczywistość do snów i majaków naszego umysłu.

4. Że prawdomówność jest dowodem miłości, a po kłamstwie poznaje się niewolę.

5. Że właściwą postawą wobec istnienia jest szacunek, należy więc unikać

towarzystwa osób, które poniżają istnienie swoim sarkazmem i pochwalają nicość.

6. Że choćby nas oskarżano o arogancję, w życiu umysłowym obowiązuje zasada

ścisłej hierarchii.

7. Że nałogiem intelektualistów dwudziestego wieku było "baratin", czyli

nieodpowiedzialne paplanie.

8. Że w hierarchii ludzkich czynności sztuka stoi wyżej niż filozofia, ale zła filozofia może zepsuć sztukę.

9. Że istnieje prawda obiektywna, czyli z dwóch różnych sprzecznych twierdzeń

jedno jest prawdziwe, drugie fałszywe, z wyjątkiem określonych wypadków, kiedy

utrzymanie sprzeczności jest uprawnione.

10. Że niezależnie od losu wyznań religijnych powinniśmy zachować "wiarę filozoficzną", czyli wiarę w transcendencję, jako istotną cechę naszego człowieczeństwa.

11. Że czas wyłącza i skazuje na zapomnienie tylko te dzieła naszych rąk i umysłu, które okażą się nieprzydatne we wznoszeniu, stulecie za stuleciem, wielkiego gmachu cywilizacji.

12. Że we własnym życiu nie wolno poddawać się rozpaczy z powodu naszych

błędów i grzechów, ponieważ przeszłość nie jest zamknięta i otrzymuje sens nadany jej przez nasze późniejsze czyny.

Czesław Miłosz

"Lament" Federico Garcia Lorca

Zamknąłem drzwi od balkonu,

ponieważ nie chciałem słuchać płaczu,

ale za szarymi ścianami

nic nie było słychać prócz płaczu.

Bardzo mało jest śpiewających aniołów,

bardzo mało jest szczekających psów,

tysiące skrzypiec mieści się w jednej dłoni.

Ale płacz jest olbrzymim aniołem,

płacz jest olbrzymimi skrzypcami,

łzy tamują głos wiatru

i nic już nie słychać prócz płaczu.

Federico Garcia Lorca

tłum. Czesław Miłosz

***[Pająk na mojej ścianie...] Katarzyna Pakuła

Pająk na mojej ścianie

jak największy problem na świecie

on skurczony niepewnością

ja sparaliżowana oczekiwaniem

jego długie nogi

wykrzywione

moje ciało

oboje

w tym strachu

podobni

do siebie

bardziej i bardziej

może nawet kiedyś

ja i pająk

polubimy się

rozumiemy się przecież

doskonale

Katarzyna Pakuła

ilustracja: Natasza Sobczak "Pajęczyna"

***[Czy moja barka poszła na dno...] Emily Dickinson

Czy moja barka poszła na dno -

Czy na sztorm natrafiła nagle-

Czy na zaklęte wyspy

Zawiodły ją posłuszne żagle?

Jakie mistyczne cumy

Zatrzymały ją - Nad zatoką

Krąży wysłany na zwiady

Posłaniec wzroku.

Emily Dickinson

ilustracja: "Nec mergitur" Ferdynand Ruszczyc

"Cała jaskrawość" Edward Stachura

Więc widziałem za oknem całą jaskrawość,

ale ciągle nie mogłem określić tego uczucia,

jakie odczuwałem, że widzę to wszystko:

całą jaskrawość.

Nie smutek, nie beznadzieja, nie strach,

nie przerażenie, nie obojętność i nie radość,

nie nadzieja, nie spokój i nie zachwyt,

nie uniesienie, ale co?

Co rozlewało się po mnie, jakie uczucie,

że dożyłem tej chwili, żeby dojść do tego

miejsca, żeby zobaczyć całą jaskrawość?

Edward Stachura

„Żonkile” William Wordsworth

Sam wędrowałem, jak obłoczek

Często sam płynie przez przestworza,

Gdy nagle widok mnie zaskoczył

Złotych żonkili tłumu, morza;

Od wód jeziora aż po drzewa

Tańczyły - wiatr im w takt powiewał.

Doprawdy, był to widok miły:

Jak Drogi Mlecznej pasek biały,

Linę bez końca utworzyły

Na brzeg zatoki długą cały:

Dziesięć tysięcy w rytm miarowy

Wznosiło z wdziękiem złote głowy.

Tańczył też zastęp fal, niestety,

Nie tak wesoło, jak żonkile:

Lecz nie zmartwiło to poety,

I tak radości doznał tyle:

Nie odrywałem od nich oka;

Dziś wiem, jak cenny był to pokaz:

Bo często, leżąc w gabinecie,

Gdy melancholia przy mnie gości,

Wspominam sobie owo kwiecie,

I jest to szczęście samotności,

Wtedy, radością wypełnione,

Tańczy me serce, a z nim - one!

William Wordsworth

tłum. Maciej Froński

***[Do Wenus] M. Pawlikowska-Jasnorzewska

Kwitniesz, Wenus! Jasno i rzęsiście,

Chmur bluszczowym okolona liściem---

-Erotyku w księdze kosmografii!

Dziś, gdy w pasie przełamana patrzę

W rozstrzał twoich promieni, mój astrze,

Czuję, że przyciągać potrafisz...

Z naszej Ziemi, głośnej i jaskrawej,

Gdzie nad miłość godniejsze są sprawy,

Gdzie szaleństwa nie ma czym ugościć,

Chcę się wydrzeć, by z sercem rozbitem

I płonącym, spaść areolitem

W twoje pola, w twoją mgłę namiętności...

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

"My dwoje" Walt Whitman

Tak długo dawaliśmy się zwodzić, my dwoje.

Teraz przemienieni, bystro umykamy, jak umyka Przyroda.

My jesteśmy Przyrodą, długo nieobecni, teraz powracamy,

Stajemy się roślinami, łodygą, listowiem, korzeniami, korą,

Tkwimy w ziemi, jesteśmy skałą i skałą,

Jesteśmy dębem i dębem, rośniemy obok siebie,

Pasiemy się we dwoje pośród stad gotowych do biegu,

Jesteśmy dwie ryby pływające w morzu razem,

Jesteśmy czym jest kwiat akacji, nasz zapach w alejach rano i wieczorem,

Jesteśmy też ziarnisty brud zwierząt, jarzyn, minerałów,

Jesteśmy dwa drapieżne jastrzębie, szybujemy wysoko i patrzymy w dół,

Jesteśmy dwa jaśniejące słońca, to my na orbitach i między gwiazdami jak dwie komety,

W pogoni, szczerząc kły, czworonożni w lasach, skaczemy na zwierzynę,

Jesteśmy dwa obłoki rankiem i po południu nad głową,

Jesteśmy łączące się morza, dwie z tych wesołych fal, które kładą się jedna na drugiej i wzajemnie zwilżają siebie,

Jesteśmy śnieg, deszcz, chłód, mrok, jesteśmy każdy wytwór i oddziaływanie ziemi,

Krążyliśmy i krążyliśmy, aż znów powracamy do domu,

Została nam tylko wolność i tylko nasza radość.

Walt Whitman

tłum. Czesław Miłosz

ilustracja: Lauri Blank
http://blankstudio.com

„Do Wenus” M. Pawlikowska-Jasnorzewska

I

Białą Wenus jest dzisiaj jak narcyz,

Królujący w niebie, wszerz otwarty.

Słońce sieje blask, ona: namiętność.

Starożytni, uprawiając niebo

Medytacją cierpliwą i niemą,

Rozróżnili jej miłosne piękno.

Więc w ogrodzie, pośród gwiazd zamieci,

Czoło ku niej odchylam: niech świeci

W myśli moje.

Niech mię czyni piękną.

II

Ogród w zapach, niebo w gwiazdy się stroi...

Odeszliście zimni, gwarni, nieswoi,

Wy, którzy mnie z samotnością swatacie...

Patrzę w niebo:

Oto Wenus wschodząca -- -- --

Jak miłosnych ust gwiazda,

Płonąca

Dla mnie, co jestem z ziemią w rozbracie.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

"Klejnoty" Charles Pierre Baudelaire

Najdroższa, dobrze znając me upodobania,

Choć naga, zatrzymała klejnoty na sobie,

Ich przepych jej nadawał wyraz panowania

Jak niewolnicom Maurów w ich szczęśliwej dobie.

Gdy w wielkim świecie, w tańcu, zewsząd się wyłania

Ostry, drwiący szmer kruszców i drogich kamieni,

Wpadam w zachwyt; uwielbiam aż do zwariowania

Każdy przedmiot, co dźwięcząc zarazem się mieni.

Pozwalała się zatem wielbić leżąc w łożu

I posyłając uśmiech błogo rozmarzony

Mej miłości głębokiej, słodkiej, równej morzu,

Wznoszącemu się ku niej jak ku brzegom stromym.

Wpatrzona we mnie niczym w poskromione zwierzę,

Leniwie przybierała ciągle nowe pozy;

Lubieżność, co czystością była w równej mierze,

Nowym wdziękiem zdobiła te metamorfozy.

Jej ramię, łydka, talia, duet ud wspaniały,

Niby naoliwione, o liniach łabędzich,

Wolno się pod mym czujnym wzrokiem przesuwały;

Jej brzuch i winne grona z mej winnicy - piersi,

Przybliżały się ku mnie jak Anioły złego,

Żeby mojego ducha zakłócić spoczynek

I żeby go ze szczytu zwlec kryształowego,

Na którym się, samotny, schronił na godzinę.

Dostrzegłem, jak bym śledził fantazyjne szkice,

Biodra Antiopy z torsem złączone młodziana,

Tak podkreślała cienka kibić jej miednicę.

Szminki na płowym ciele barwa niezrównana!

Zgasła lampa, przerwawszy swe zmagania senne,

Tylko światło kominka jeszcze pozostało,

Każde jego kolejne westchnienie płomienne

Strugą krwi tę miodową skórę zalewało.

Charles Pierre Baudelaire