„Żonkile” William Wordsworth

Sam wędrowałem, jak obłoczek

Często sam płynie przez przestworza,

Gdy nagle widok mnie zaskoczył

Złotych żonkili tłumu, morza;

Od wód jeziora aż po drzewa

Tańczyły - wiatr im w takt powiewał.

Doprawdy, był to widok miły:

Jak Drogi Mlecznej pasek biały,

Linę bez końca utworzyły

Na brzeg zatoki długą cały:

Dziesięć tysięcy w rytm miarowy

Wznosiło z wdziękiem złote głowy.

Tańczył też zastęp fal, niestety,

Nie tak wesoło, jak żonkile:

Lecz nie zmartwiło to poety,

I tak radości doznał tyle:

Nie odrywałem od nich oka;

Dziś wiem, jak cenny był to pokaz:

Bo często, leżąc w gabinecie,

Gdy melancholia przy mnie gości,

Wspominam sobie owo kwiecie,

I jest to szczęście samotności,

Wtedy, radością wypełnione,

Tańczy me serce, a z nim - one!

William Wordsworth

tłum. Maciej Froński