Oto portret, wiszący na gwieździe, nie gwoździu:
Ręce jej- białe słońca, promienistopalce.
Rzęsy- gwiazdy złociste. Łzy- uczuć planety,
Po elipsie policzków toczące się srebrnie...
Jest na ziemi jak promień,
Gdy przez wieczność przebrnie,
A myśli jej- najszybszych meteorów gwizdy!
Widać się urodziła w nocy, nie z kobiety,
Pod wielkim morskim niebem,
Rozpryskanym w gwiazdy...
Maria Pawlikowska-Jasnorzewska
Ślicze to! Nie znałam tego wiersza (albo nie pamiętam)
OdpowiedzUsuńPS. Widzisz Mary jaka to frajda prowadzić blogi???:)))
No i oczywiście nie wiem kiedy, ale ja to zauważyłam dopiero dzisiaj, że Blogger nam się rozwija od kuchennej strony, bo dodano nam "Statystyki", ha!:)
Jeszcze nie zauważyłam, bo skupiona na doborze obrazeczków jestem, a nie mam takiej wprawy, jak Ty w ich poszukiwaniu :*** Ale staram się, by przy Twoim NAJPIĘKNIEJSZYM NA ŚWIECIE BLOGU nie wyglądać, jak uboga krewna ;P*****/hihihihihi/
OdpowiedzUsuńNo i żebyś nie wstydziła się za mnie /rotfl*/
Marysieńko:*** Ja przy Tobie to niedługo w kompleksy wpadnę!
OdpowiedzUsuńJak Ty byś widziała moje pierwsze blogi /szok/ Łojezuuu. Odpust pod Łowiczem! Przez te pierwsze dni czułam potrzebę otulenia się ...przedszkolem!!! Takie to było tęczowo-landrynkowe, i pamiętam swe pierwsze motto "Zimno mi..."
Za to teraz jesteś MISTRZEM NASTROJU ! Kocham Twoje blogi (pewnie bardziej niż swoje;P***).SERIO!
OdpowiedzUsuń