"Zalotnica niebieska" i wspólnicy: "Gucio zaczarowany" 4. Czesław Miłosz

środa, 11 sierpnia 2010

Gwiazdy Filemona, gwiazdy Baucis,

Nad ich domem oplecionym korzeniami dębu.

I bóg wędrowny śpiący na łożu z rzemieni,

Twardo, mający pięść za wezgłowie.

Ryjkonosy chrząszczyk napotkał jego sandał

I dąży z trudem przez płaskowyż wygładzony stopą.

Słyszę także dźwięki fortepiano.

Podkradam się mokrą czernią pod dżunglą spirei

Gdzie lezą butle gliniane po holenderskich wódkach.

Ukazuje się panna z kosmykiem na uchu.

Ale mnie, kiedy szedłem na czworakach, wyrosła broda

I mój łuk indiański spróchniał od deszczów i śniegów.

Ona gra i równocześnie, mała, siada na nocniczek,

Koło huśtawki podnosi sukienkę

I ze mną albo swoim kuzynem robi rzeczy nieprzyzwoite.

A już zaraz bardzo siwa na wychudłym przedmieściu

I odjeżdża nie zwlekając tam gdzie jadą wszystkie panny.

Niech stanie się wyspa i wyspa dźwiga się z morza.

Różowość jej skał ma odcień fiołkowy.

Nasiona kiełkują, na pagórkach i kasztan i cedr,

Źródło chwieje paprocią tuż koło przystani.

Na płaskich głazach nad wodą jodłową zatoki

Wylegują się duchy podobne do nurków z ładunkami tlenu.

Jedyna córka czarodzieja, Miranda,

Na osiołku jedzie w stronę groty

Ścieżką usłaną skrzypiącymi liśćmi.

Widzi trójnóg i kocioł i naręcza chrustu.

Zniknij wyspo. Albo silniej: wyspo, zniknij się.

Czesław Miłosz