jak wiąże powój dwubarwnym kwiatem muru pierś nagą,
i drżeć z zachwytu w objęciu twojem, które zaszczyca
ciężarem lżejszym niż srebrny ciężar smugi księżyca...
Albo cię stracić na wieki wieków- w poranek mglisty,
gdy blada jesień posyła ziemi złociste listy...
Mieć grób czy pałac, którego każdy- patrząc- zazdrości:
pałac dla życia, lub grób dla szczęścia, z twojej piękności.
Maria Pawlikowska-Jasnorzewska
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz