Powoli się uczę, powoli
Od tego uczenia trudnego
Raduje się serce i boli
O świcie nadzieją zakwita,
Pod wieczór niczemu nie wierzy,
Czy wątpi, czy ufa -jednako-
Do ciebie, człowieku należy.
Uczę się ciebie i uczę
I wciąż cię jeszcze nie umiem
Ale twe ranne wesele,
Twą troskę wieczorną rozumiem.
Jerzy Liebert
ilustracja: Kazimiera Sękiewicz-Pląder "Lotos" http://1whiteangel3.blogan.pl/
Ooo! O wilku mowa!:)
OdpowiedzUsuńHa! To dlatego mi tam z Liebertem wysłoczyłaś:)))
A już tak na poważnie, to jest to naprawdę chyba najgenialniejszy jego wiersz.
Bardzo go lubię. Za mądrość tych strof.
Buziaczki:***
Pewnie, że genialny!Też bardzo ten wiersz lubię.
OdpowiedzUsuńZnam ten wiersz już od dawna. Dosyć często zdarza mi się nieświadomie przywoływać jego słowa, kiedy ktoś mi z czymś wyskoczy, zaszokuje albo uraduje, myślę sobie wówczas: Wciąż się ciebie uczę człowieku od nowa ;]
OdpowiedzUsuńPozdrawiam serdecznie :)