" Karnawał raz w życiu" Agnieszka Osiecka

Kup kilka róż i wiązankę złóż,

każdy w życiu ma karnawał

i pan i stróż.

Kup nowy nos i piękniejszy głos,

każdy w życiu ma karnawał,

gdy minie post.

Och, ho koronę na głowę włóż,

och, ho koronę na głowę włóż.

Płyń w górę rzek, na ostatni brzeg,

tam zaczyna się karnawał,

co rok, co wiek.

Gdzieś na dnie dna, też bal wielki trwa,

każdy w życiu ma karnawał,

i ty i ja.

Och, ho koronę na głowę włóż,

och, ho koronę na głowę włóż.

Niekochani i kochani,

odtrąceni i wybrani,

lokatorzy cudzych marzeń,

bohaterzy wielkich zdarzeń.

Dzieci ziemi nieserdecznej,

w samotności niebezpiecznej,

raz popłaczmy się, jak baba,

no i basta i karnawał.

Góralu, czy, czy ci nie żal,

każdy w życiu ma karnawał,

chodź też na bal.

Niech kwitnie len, jak niebieski sen,

niech nam kwitnie na karnawał

błękitny trel.

Och, ho koronę na głowę włóż,

och, ho koronę na głowę włóż.

Niekochani i kochani,

odtrąceni i wybrani,

serca błyszczą, jak kolczyki,

jedźmy prosto do Afryki.

Nie czekajmy na pierwszego,

zróbmy wszyscy coś głupiego,

raz popłaczmy się, jak baba,

no i basta i karnawał.

Nie czekajmy na pierwszego...

Agnieszka Osiecka

ilustracja: karnawał w Rio fot. Dado Galdieri AP

"Zielony daszek nadziei" ks. Jan Twardowski

z

W wieku kosmicznych spacerów-

dialektyk, dziejowych zmian-

byle popatrzeć o Jezu

w czerwone oczy Twych ran

nad bólem głowy

nad przekleństwami

ponad nalepką uśmiechu

nad studentem, który stracił wiarę

i mruczy na Boga w schronisku z papieru-

nad filozofem, który szuka jeszcze dowodów

na istnienie słońca przestrzeni końca-

nad teologiem, który przyszedł nawracać niewierzącego

ale przestraszył go papugą biretu-

nad rozprutą lalką atomu-

nad bezradnym pasażerem ze zgubionym biletem na kolei

ustawić po prostu z humorem

zielony daszek nadziei

1962r

z tomiku: "wiersze z szuflady"

ks. Jan Twardowski

" A jeżeli" Czesław Miłosz

z cyklu "Ksiądz Serafin"

9.

A jeżeli to wszystko jest tylko snem

Ludzkości o sobie? I my, chrześcijanie,

Śnimy swój sen wewnątrz snu?

I jeżeli nikt nie jest odpowiedzialny za nasze złudzenie,

Z którym schodzimy pod ziemię,

Oczekując, że nas podniesie Wieczna Sprawiedliwość?

Czesław Miłosz

ilustracja: Tomasz Sętowski "Dream"
http://www.setowski.art.pl/content.php?ContentId=10

***[Poczułam- umysł się rozczepił...] Emily Dickinson

Poczułam - umysł się rozczepił -

Mózg na dwie części się rozpruł -

Chciałam je zszyć - nie pasowały

Do siebie w żaden sposób.

Związać następną myśl z poprzednią

Usiłowałam - lecz związek

następstw bezgłośnie się rozmotał

Jak kłębki - na podłodze.

Emily Dickinson

tłum. Stanisław Barańczak

ilustracja: Tomasz Sętowski "Labirynt wyobraźni"
http://www.setowski.art.pl/content.php?ContentId=10

***[A to i tak taka wieczność...] Miron Białoszewski

A to i tak taka wieczność

A nawet jeśli nie taka

a wieczna wieczność

to i ona ma podszewkę

i ona się wywróci

i zejdzie.

Miron Białoszewski

"Etruskowie" Anna Frajlich

I wciąż wiemy tyle samo

ile wiedzieli Etruskowie

odgadując swój los

z migotliwych kaprysów błyskawic

i lotu ptaków o świcie

oto owcza wątroba

z tajemniczymi znakami

horupseks

w skupieniu wodzi

wzrokiem po mrocznych symbolach

jeżeli odczyta właściwie

to będzie tak

a jeśli błędnie odczyta

to też będzie tak

a może nawet nie wiemy

tyle co Etruskowie

nieodgadnione są wnętrza

urn z brązu i waz z terakoty

w dorzeczach Arno i Tybru

nie budzą się już o świcie

augurowie

i lotu ptaków nie śledzą.

Anna Frajlich

ilustracja: malowidło ścienne z etruskiego grobowca Lampartów

***[Duszo nasza...] ks. Jan Twardowski

z tomiku „Wiersze z szuflady”

Duszo nasza, stań się wreszcie wiosną,

i przeżycia ludzkie uczyń nowe.

Niech świat cały wyda nam się nagle

odkrywaną wyspą koralową.

Uczyń nowe lądy i morza,

nowych ludzi, nowe straszydła-

odmień panien usta purpurowe

i piorunów złote malowidła.

Dość już starych milczeń i cierpień,

książek starych kołujących głowę,

z nową wiarą, po nowych westchnieniach,

niech złudzenia nasze będą nowe.

ok.1950r

ks. Jan Twardowski

***[Czegóż szukasz, zamyślony ...] Walt Whitman

Czegóż szukasz, zamyślony tak i milczący?

Czego nie dostaje ci, Kamerado?

Miły synu, czyż sądziłbyś, że miłości?

Miły synu, posłuchaj - słuchaj, Ameryko, córko lub synu,

Bolesne jest miłować nadmiernie męża albo niewiastę,

a przecie to zadowala, jest wielkie;

Wszelako co innego jeszcze zaprawdę jest wielkie,

czyni,że wszystko wiąże się w jedność.

I w chwale wyniesione ponad doczesność, ogarnia całość

dłońmi niestrudzonymi.

Walt Whitman

tłum. Stefan Napierski

„Przyszła” ks. Jan Twardowski

Znowu przyszła do mnie samotność

choć myślałem że przycichła w niebie

Mówię do niej:

-Co chcesz jeszcze, idiotko?

A ona:

-Kocham ciebie

ks. Jan Twardowski

ilustracja: Brent Lynch

***[Dusza jest smutna...] Guillaume Apollinaire

Dusza jest smutna wraca zima

Serce nie umie nic wyrazić

Może niczego nigdzie nie ma

Zima miłości grób wymarzły

I jedna tylko rozpacz niema

Więc czemu serce moje dzwoni

Z samej głębiny zasmucenia?

Czekasz mnie z sercem swym na dłoni

I nie wiesz że się w błękit zmieniam

I że cię spotkam przemieniony

Jestem błękitnym snu żołnierzem

Porzuć rozsądek myśląc o mnie

Marzenie co do końca zmierza

Roztapia się na nieboskłonie

Cofając się spod twoich wejrzeń.

Ty którą kocham bez pamięci

Gdy ku jutrzence wznoszę oczy

Kocham jak długo słońce świeci

I wielbię z zapadnięciem nocy.

Guillaume Apollinaire

tłum. Artur Międzyrzecki

ilustracja: Wojciech Siudmak
http://www.fantasyworld.pl/siudmak.php

"Kolęda na ten rok" Magda Czapińska

Z najprostszych cię układam słów

niech w białej ciszy płyną.

Kolędo otul nas w tę noc

dobrocią jak pierzyną.

Zdrętwiałe z chłodu serca niech

w twym cieple się ogrzeją.

Kolędo podziel z nami się

otuchą i nadzieją.

Śnieg przysypie naszą biedę,

ktoś z policzka łzy obetrze.

Byle jakoś przeżyć zimę,

później przyjdą lepsze.

Z najczulszych cię układam nut,

w nich srebrne dzwonki dzwonią.

Kolędo skojarz nam się dziś

z przyjazną, ciepłą dłonią.

I niech nie dzieli nas w tę noc

ni gniew, ni żal, ni ściana.

Przy skromnym stole z nami siądź

i dobra bądź jak mama.

Kolędo płyń wśród polskich zim,

wśród smutków i zamieci.

A my popatrzmy dziś na świat

oczami naszych dzieci.

Magda Czapińska

***[Dzień wczorajszy...] Phil Bosmans z tomiku „Słoneczne promyki przyjaźni”

Dzień wczorajszy,

wszystkie dni i lata wcześniejsze przeminęły,

pochłonięte przez czas.

Tego już nie da się zmienić.

A co, jeżeli coś się nie udało?

Jeżeli zdarzyły się ciernie?

NIE WLECZ ICH NADAL ZE SOBĄ!

Ranią cię przecież każdego dnia

i to do tego stopnia, że w końcu

nie będziesz w stanie dalej żyć.

Istnieją rany, których się pozbędziesz,

składając je w dłonie Boga.

Inne możesz wyleczyć,

gdy szczerze przebaczysz

sobie i innym.

Istnieją jednak także takie,

które się nie goją,

pomimo wszelkiej miłości.

Te po prostu zostaw.

Nie zaczynaj dzisiejszego dnia

od rozpamiętywania wczorajszych zmartwień.

Phil Bosmans

ilustracja: ze zbiorów Basi:*

"Śnieg" Liliana Zubińska

Przestrzeń biała

-ukojenie dla zmęczonych

i szaleństwo dla uspokojonych

barbituranem.

Śnieg daleko, dalej

i z każdej strony,

tu nieskalany,

tam poraniony.

Spacer, bieg i dreptanie w miejscu,

tutaj ktoś przystanął i zawrócił,

zwątpienie czy tęsknota,

tu znak nieczytelny,

miłość albo walka.

Wiatr przynosi płatki

i zabliźnia

ślady obecności,

znów czysta strona do zapełnienia

i niepewność.

Liliana Zubińska

„Mandolina goździk i bambus” Guillaume Apollinaire

Jak kula przebija ciało

tak dźwięk przenika prawdę

bo rozum to

twoja sztuka kobieto

o bitwy ziemia drży

jak mandolina

Niech ten goździk ci

wypowie prawo zapachów

które nie zostało

jeszcze   ogłoszone

a które   pewnego

dnia   zapanuje

nad  naszymi

mózgami

dokładniejsze

i bardziej subtelne

niż

dźwięki

które

                nami kierują

                                                               Wolę twój nos

   niż 

wszyst

kie

                      inne twoje organy

                                               o moja przyjaciółko jest on

tronem

przyszłej

MĄ

DROŚ

CI

O nos fajki zapachy-środek O lulka-wykuwają tam łańcuchy O

świat niezmiernie delikatne co wiążą inne racje formalne

Guillaume Apollinaire

tłum. Maciej Żurowski

ilustracja: Małgorzata Dawidiuk "Martwa natura z mandoliną"
http://www.galeria.itl.pl/webespresso.php/PageId,313,lang,.html

„Przyjdź Duchu Święty” Czesław Miłosz

Przyjdź Duchu Święty

Zginając (albo nie zginając) trawy,

Ukazując się (albo nie) nad głową językiem płomienia,

Kiedy sianokosy, albo kiedy na podorywkę wychodzi traktor

W dolinie orzechowych gajów, albo kiedy śniegi

Przywalą jodły kalekie w Sierra Nevada.

Jestem człowiek tylko, więc potrzebuję widzialnych znaków,

Nużę się prędko budowaniem schodów abstrakcji.

Prosiłem nieraz, wiesz sam, żeby figura w kościele

Podniosła dla mnie rękę, raz jeden, jedyny.

Ale rozumiem, że znaki mogą być tylko ludzkie.

Zbudź więc jednego człowieka, gdziekolwiek na ziemi

(nie mnie, bo jednak znam co przyzwoitość)

I pozwól abym patrząc na niego podziwiać mógł Ciebie.

Czesław Miłosz

1961

„Kaprysy Pana Boga” Liliana Zubińska

Słońce, mróz i cisza, niebieska,

różowy świt i z daleka ciemniejący las.

Tam mieszka zajęcza rodzina i gromada

saren co przychodzą spać w sitowie nad stawem

blisko domu. Kryształki lodu świecą w słońcu

jak ognie zimne, a gdy dotkniesz czar pryśnie.

Dla kogo był ten klejnot, jak latem słońce

odbite w stawie. Dla samej radości stworzenia.

Te drobne przyjemności Pana Boga

niczemu nie służą i nie są przeciw komukolwiek.

Tak samo Jego chwilowym kaprysem był Wolfgang,

któremu dał usłyszeć ciszę chwilę przed,

zanim urodzi się muzyka. To było już potrzebne,

ale nie Stwórcy, przy Nim jest wszystko,

dla innych jest Requiem.

Tak jak codziennie rozlega się niesłyszalny

dźwięk kryształków lodu

i śpiew poblasków księżyca we wzburzonej wodzie

i błogi spokój, gdy z czyjegoś ciała uchodzi dusza.

Liliana Zubińska

ilustracja: Timothy Smith "Paceful winter day"

Muzyczna pocztówka :)

White Christmas



Bing Crosby

"Gdybyś chciał otrzeć moje modre oczy" M. Pawlikowska- Jasnorzewska

Gdybyś chciał otrzeć moje modre oczy,

musiałbyś całą noc ku górze kroczyć,

aż na chmury, różowe w błyskawic posiewie...

Bo płaczę dziś bardzo wysoko

o cudzą, cudzą krzywdę! -

daleko od samej siebie...

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

ilustracja: Caroline Wening

"Jeśli miłość" ks. Jan Twardowski

najpierw nie chcieli uwierzyć

więc mówili do siebie

że ich miłość za wielka

nieobjęta jak liście

za wysokie za bliskie

potem że to nieprawda

przecież tak jest ze wszystkim

lecz Ty co znasz ptaki po kolei

i buki złote

wiesz że jeśli miłość to tak jak wieczność

bez przed i potem

ks. Jan Twardowski

ilustracja: Renate Holzner "Sleeping beauties"

"Malarz" Zbigniew Herbert

Pod ścianami białymi jak las brzozowy rosną paprocie obrazów.

W zapachu terpentyny i olejów Miron odtwarza dramat cytryny

skazanej na współżycie z zieloną draperię. Jest tu także jeden

akt kobiety.

- Moja narzeczona – mówi Miron. – Pozowała mi w czasie okupacji.

Była zima, bez chleba i węgla. Pod jej białą skórą krew zbiegała się

w sine plamki. Wtedy malowałem ciepłe różowe tło.

Zbigniew Herbert

ilustracja Renate Holzner "Tenderness"

"Żeby wrócić" ks. Jan Twardowski

Można mieć wszystko żeby odejść

czas młodość wiarę własne siły świętej pamięci

dom rodzinny skrzynkę dla szpaków i sikorek

miłość wiadomość nieomylną

że nawet Pan Bóg niepotrzebny

potem już tylko sama ufność

trzeba nic nie mieć

żeby wrócić

ks. Jan Twardowski

ilustracja: Csaba Markus "Melodia"

"Ludzki abstrakt" William Blake

Litości wcale by nie było,

Gdybyśmy biedy mniej czynili;

I miłosierdzie by zniknęło,

Gdyby szczęśliwi wszyscy byli;

A strach wzajemny - spokój niesie,

Póki nie wzrośnie w nas egoizm.

Potem nienawiść w ciemnym lesie

Chwyta nas do pułapek swoich.

Zasiada pośród świętych strachów

Łzami wielkimi rosząc ziemię,

Aby pokora spod jej gmachu

Mogła wywodzić swe korzenie.

Wkrótce nad głową jej ponura

Rozkwita cieniem tajemnica,

Karmi się motyl nią, a także

Na niej żeruje gąsienica;

I fałszu rodzą się owoce

Rumiane, dobre do jedzenia,

A pośród jej konarów mrocznych

Kruk się sadowi w głębi cienia;

Zaś Bogom lądu oraz morza

Nigdy się nawet sen nie przyśni,

Gdzie taki owoc znaleźć można

- On rośnie tylko w Ludzkiej Myśli.

William Blake

ilustracja: Wojciech Siudmak "Podwójne oblicze duszy"
http://www.siudmak.ovh.org/Siudmak_Podwojne_oblicze_duszy.html

"La précieuse" M. Pawlikowska- Jasnorzewska

Widzę cię w futro wtuloną,

wahającą się nad małą kałużą,

z chińskim pieskiem pod pachą, z parasolem i z różą...

I jakżeż ty zrobisz krok w nieskończoność?

Maria Pawlikowska- Jasnorzewska

***[Zasłuchany...] Aleksander Błok

Zasłuchany w głos szepcący

O czymś lepszym w głębi mnie,

Myśli złudnej i mamiącej

Nie uwierzę nawet w śnie.

Czekam fali nadchodzącej,

Co ku złotym zorzom zwie.

Ledwie poprzez rozmodlenia,

Na kolana padłszy w pył

Widzę biały odblask cienia

Świata, w którym dotąd żył,

Skroś widzenia, przywidzenia

Lepszych potęg większych sił.

Aleksander Błok

ilustracja: Karol Bąk "Odsłona"
http://www.genesispr.pl/?lang=pl&page=biuro_prasowe&year=2009&month=11&id=1427

"Chwiejność i zdrada" M. Pawlikowska- Jasnorzewska

Jak płaszcz na haku w kajucie huśtanej

chwieje się życie, omdlałe wahadło.

Przewracają się sprzęty, drżą niepewne ściany,

pasażerowie błądzą gromadą pobladłą.

To, co było na lewo, zsuwa się na prawo,

zimną wodą przez okno oblał mnie ocean,

z kołysanych kieliszków prysło wino krwawe,

a szkody tej ocean nie umie ocenić.

Ziemi! Lądu stałego! Dębów jak ramiona!

Wiernych krajów bez zdrady, bez trzęsienia ziemi

Tu w oknie zamiast nieba fale lśnią wzniesione,

a pokój mój upada i wzlatuje z niemi.

Nie mogę żyć w takiej rozterce,

w takiej niepewności. Owijam się w pled,

morska choroba chwyta mnie za serce,

et je voudrais vomir mon âme dans la cuvette...

Maria Pawlikowska - Jasnorzewska

"Więcej uczucia" Józef Baran

więcej uczucia

dla drobnej chwili

niech napełni cię sobą pochłonie

nachyl się tylko

nad jej żródełkiem

zaczerpnij w dłonie

wstrzymaj życie

niebieskich chwil

szalone obroty

przejrzyj się

w kropli ciszy

nie nazywaj tego

pustym przelotem

spowolnij życie

naciesz się tym co jest

otwórz oczy

to może jedyna wieczność

którą przeoczysz.

bo mijamy chwile

biegnąc ślepo przed siebie

i one nas potrącą odbiegną

nie przygarną w potrzebie.

Józef Baran

ilustracja: Robert Tate "Fresh water"

"Kobieta - Ikar" M. Pawlikowska- Jasnorzewska

Kobieta-Ikar leci dłużej, bo jest lżejsza.

Powietrze ją unosi i wiatr ją chwyta pod ramię.

Wzlatuje bez nadziei, uśmiechnięta jak gejsza -

po czym spada tak ciężko jak kamień.

Maria Pawlikowska- Jasnorzewska

ilustracja: Vladimir Kush
http://www.zuzafun.com/surreal-paintings-of-vladimir-kush

"Zamieć" Jan Brzechwa

Wszystko dzieje się za sprawą wichru…

Sufit, ściany, podłoga

są jak pudełko wyłożone watą,

w którym chronię moje trzy klejnoty -

milczenie, ciszę i sen.

Za oknem wysoka ciemność

aż do nieskończoności,

aż do utraty tchu -

zamieć.

Śnieg po kolana,

śnieg po oczy,

śnieg po kres nadziei i domysłu.

Zaspy nas rozdzieliły,

zaspy stanęły pomiędzy nami.

Na próżno cię wypatruję,

daremnie czekam twojego powrotu.

Zaspy śnieżne majaczą na drogach,

wszystko dzieje się za sprawą wichru…

W parku pod drzewem

leży zlodowaciały trup -

wróbel zamordowany!

Wszystko dzieje się za sprawą wichru…

Z tyłu, za plecami

buzuje ogień w piecu -

trzepoce.

Z głębin mroku

o szyby, w szyby, szyby

smaga śnieg -

trzepoce.

Ciepło i chłód przemawiają

takim samym głosem.

Wszystko dzieje się za sprawą wichru…

Nie ma ciszy, nie ma snu…

Jest tylko milczenie.

Wszystko dzieje się za sprawą wichru.

Jan Brzechwa

ilustracja: Alphonse Maria Mucha
http://www.the-athenaeum.org/art/by_artist.php?Artist_ID=1984

"Skrzypce" Zbigniew Herbert

Skrzypce są nagie.

Mają chude ramionka.

Niezdarnie chcą się nimi zasłonić.

Płaczą ze wstydu i zimna. Dlatego.

A nie, jak twierdzą recenzenci muzyczni, żeby było piękniej.

To nieprawda.

Zbigniew Herbert

"Tak więc ciągle a burz na burze..." Zygmunt Krasiński

Tak więc ciągle a burz na burze,

Wśród błyskawic, po otchłani,

Bez wytchnięcia, bez przystani -

Aż się wreszcie w głąb zanurzę!

Ilem razy wśród zawiei

Oczy smutne wzniósł do góry

I gdzieś szukał gwiazd nadziei -

Cóżem ujrzał? – tylko chmury.

“Oto cisza – wiatr już kona!”

Ile razy rzekłem sobie -

Głos mi odgrzmiał z burzy łona:

“Ciszy nie ma, jedno w grobie!”

l tak dalej – i tak wszędzie”,

Od kolebki urodzenia,

Aż do trumny zapomnienia,

Wir trosk sercem miotać będzie!

Aż przepadnie wszystko razem,

Myśl i ciało – a na skale

Drzemać będą tylko fale

Wieczności obrazem!

Zygmunt Krasiński

ilustracja: W. Siudmak
http://www.siudmak.ovh.org/

"Wiatr i róża" Zbigniew Herbert

W ogrodzie rosła róża. Zakochał się w niej wiatr. Byli zupełnie

różni, on – lekki i jasny, ona – nieruchoma i ciężka jak krew.

Przyszedł człowiek w drewnianych sabotach i gołymi rękami zerwał

różę. Wiatr skoczył za nim, ale tamten zatrzasnął przed nim drzwi.

- Obym skamieniał – zapłakał nieszczęśliwy. – Mogłem obejść cały

świat, mogłem nie wracać wiele lat, ale wiedziałem, że na zawsze czeka.

Wiatr rozumiał, że aby naprawdę cierpieć, trzeba być wiernym.

Zbigniew Herbert

"Twój los" Jan Brzechwa

Jesteś bielsza od płótna i bielsza od soli,

Gdy twe serce przeze mnie czerwoną krwią boli.

Jesteś bielsza od soli i bielsza od kredy,

Gdy tak za mnie spożywasz gorycze i biedy.

Jesteś za mnie stroskana i za mnie żałobna,

I po domu się snujesz samotna, osobna.

Życie twoje upływa niejako podziemnie -

Bez wyrzutu, bez żalu tak brzydniesz przez mnie;

Nie dla siebie, lecz dla mnie. I życie nie nasze,

Ale twoje się zmienia w te łzy i w ten kaszel.

A ja tylko się śmieję i śpiewam, a wtedy

Jesteś bielsza od płótna i bielsza od kredy,

I nie pytasz, dlaczego i kto się przyczynił,

Żem w twym losie mym losem niewinnie zawinił.

Jan Brzechwa