***[Jakże szczęśliwy kwiat, wesołe zioło...] Michelangelo Buonarotti

Jakże szczęśliwy kwiat, wesołe zioło

w twych wonnych włosach, ścisły i nieśmiały

ich splot i dotyk, jakby się pytały:

kto pocałuje pierwszy twoje czoło?

Jakże szczęśliwa suknia, co wokoło

pierś twą opływa, pieści ją dzień cały;

łańcuch misterny, złoty i zuchwały,

co muska lekko twarz i szyję gołą!

Lecz najszczęśliwsza wstążka, co z tak bliska

lśni i zna w tobie miejsca najłaskawsze,

dotykająca miękko twego łona.

I pas, co wąska talię twoją ściska,

jak gdyby szeptał ci: „Ja chcę tak zawsze”.

Ach, tak ściskałyby moje ramiona!

***

Quanto si gode, lieta e ben contesta

di fior sopra crin d`oro d`una, grillanda,

che l`altro inanzi l`uno all`altro manda,

come ch`il primo sia a bociar la testa!

Contenta e` ctucto il giorno quella vesta

che serra `l petto e poi par che si spanda,

e quel ch`oro filato si domanda

le guanci` e `l collo di tocar non resta.

Ma pi` lieto quel nastro par che goda,

dorato im punta, con si facte allaccia.

Ella schiecta cintura che s`annoda

Mi par dir seco: qui vo` stringier sempre.

Or che farebon dunche le mie braccia?

Michelangelo Buonarotti

tłum. Agnieszka Kuciak

ilustracja: John William Godward