"Głos" Charles Baudelaire

Kolebka moja stała gdzieś u drzwi biblioteki

Babel, gdzie baśń, romans - śród mądrych ksiąg ogromu

Mieszały się, a z nimi w pyle Rzymiany, Greki;

Ja sam nie byłem wyższy od porządnego tomu.

I słyszałem dwa głosy. Stanowczy a układny

Szeptał jeden: "Ta ziemia - to wyrób cukierniczy;

Mogę (wówczas w rozkoszy nie spotkasz tamy żadnej)

Dać ci apetyt równy powabom tych słodyczy."

A Drugi: "O, pójdź ze mną błądzić po marzeń drogach,

Za krańce możebności, w dal poza światy znane!"

Głos ten śpiewał jak wicher szumiący po rozłogach,

Jak widmo nieokreślone, nie wiedzieć skąd przywiane,

Co słodko pieści ucho, a jednak trwoży sobą.

"Jam gotów, głosie luby!" - rzekłem i od tej pory

Czuję to, co - niestety! - można zwać mą chorobą,

Fatalnością mych losów. Odtąd poza pozory

Ogromu wszechstworzenia, w czarnej otchłani głębi,

Ja, ofiara dręczona przez jasnowidztwa harpie,

Odróżniam tysiąc dziwnych światów, co się w mgle kłębi,

I wlokę z sobą żmiję, która mi stopy szarpie,

I podobny prorokom, jak ongi ci tułacze,

Ukochałem tak czule głąb morską i pustynię;

Śmieję się śród żałoby, przy ucztach świetnych płaczę

I znajduję smak zdrowy w najbardziej gorzkim winie;

Często spełnione fakta uważam za złudzenia

Lub okiem tonę w niebie, gdy spod stóp się wali.

Lecz głos szepce z pociechą: "Zachowaj twe marzenia;

Piękność snów szaleńczych mędrcy nie zaznali!"

Charles Baudelaire