Dla niemłodej i bezsilnej już kochanki
uroczą maską wenecką,
maską z czarnych koronek,
staje się gęsty mrok.
Jeśli gości ona u siebie swego ulubieńca,
to tylko w słabo oświetlonych salonach
czy sypialniach, gdzie abażury tłumią światło,
gdzie panuje ciemność,
rozjaśniona zaledwie głuchym rumieńcem lampy.
Szczytem podobnych zabezpieczeń byłby
- ślepy kochanek.
Najzdradliwszy wróg: bystre jego oczy
- znikły oto z pola nieustannej walki.
Wynikające stąd zawieszenie broni
pozwalałoby zastraszonej dotychczas duszy
na roztoczenie wszystkich swoich śmiałych czarów,
uśmiechów, miłości dowcipnej.
Namiętność nie zna innych tragedyj prócz swojej
- innej litości jak nad sobą.
Jej egoizm broniłby nawet ślepych tych oczu
przed ratowniczą uzdrawiającą operacją.
Jakbym ją widziała, tę zwiędłą,
ale wciąż jeszcze płomienną kobietę,
gdy z rozpaczą odpycha w progu swego domu
zbawczych okulistów, obawiając się o swoje
ciche szczęście.
Maria Pawlikowska-Jasnorzewska
ilustracje pochodzą ze strony:
http://katalina.blogerki.pl/2009/11/15/maski-weneckie_dcfa.html
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz