"Pod jedną gwiazdką" Wisława Szymborska

Przepraszam przypadek,
że nazywam go koniecznością.
Przepraszam konieczność,
jeśli jednak się mylę.
Niech się nie gniewa szczęście,
że biorę je jak swoje.
Niech mi zapomną umarli,
że ledwie tlą się w pamięci.
Przepraszam czas za mnogość
przeoczonego świata na sekundę.
Przepraszam dawną miłość,
że nową uważam za pierwszą.
Wybaczcie mi, dalekie wojny,
że noszę kwiaty do domu.
Wybaczcie, otwarte rany,
że kłuję się w palec.
Przepraszam wołających z otchłani
za płytę z menuetem.
Przepraszam ludzi na dworcach
za sen o piątej rano.
Daruj, szczuta nadziejo,
że śmieję się czasem.
Darujcie mi, pustynie,
że z łyżką wody nie biegnę.
I ty, jastrzębiu, od lat ten sam,
w tej samej klatce,
zapatrzony bez ruchu zawsze
w ten sam punkt,
odpuść mi, nawet gdybyś
był ptakiem wypchanym.
Przepraszam ścięte drzewo
za cztery nogi stołowe.
Przepraszam wielkie pytania
za małe odpowiedzi.
Prawdo, nie zwracaj na mnie
zbyt bacznej uwagi.
Powago, okaż mi wspaniałomyślność.
Ścierp, tajemnico bytu,
że wyskrobuję nitki z twego trenu
Nie oskarżaj mnie duszo,
że rzadko cię miewam.
Przepraszam wszystko,
że nie mogę być wszędzie.
Przepraszam wszystkich,
że nie umiem być każdym i każdą.
Wiem, że póki żyję,
nic mnie nie usprawiedliwia,
ponieważ sama sobie na przeszkodzie.
Nie miej mi za złe, mowo,
że pożyczam patetycznych słów,
a potem trudu dokładam,
żeby wydały się lekkie.




Wisława Szymborska



ilustracja ze strony:
http://www.szkolenia.tv/