"Dusza poety" Tadeusz Boy Żeleński

Usnął. Usypia. Jeszcze chwila jedna,

A już polecę, na krótko, niestety!

Ulecę w przestrzeń, ja, skazanka biedna,

Dusza poety...

Ha! Jakaż dola! Potęgą nieznaną

Na wiek wtrącona w to leniwe cielsko,

Więzić w nim muszę mą niepokalaną

Glorię anielską...

Jedno wytchnienie to, gdy sen go zmorzy

Lub gdy z opilstwa legnie jak trup blady,

A mnie porywa wówczas wicher boży

Hen, w gwiazd miriady...

Kto nas sprzągł razem? Po co? W jakim celu?

Za czyje winy? Na pokutę czyją?

Każąc śnić życie jednemu wśród wielu,

Co tylko żyją?...

Po co i na co tłuc mi się daremnie

W tej biednej piersi, ach, nazbyt człowieczej,

Tchnąc w nią niepokój tej, co mieszka we mnie,

Ogromnej rzeczy?...

Za co mi cierpieć, jak w godzinie męki,

Którą śmie nazwać godziną tworzenia?

Plami dotknięciem swej kosmatej ręki

Mój świat marzenia...

Za co mi patrzeć, jak pomiędzy gminem

W mój blask się stroi, mą boskością puszy,

Jak się bezecnym staje kabotynem

Swej własnej duszy?...

A znowu, kiedy nań się wzajem patrzę,

Jak go szaleństwo mych skrzydeł urzekło,

By go przez wzruszeń sensacje najrzadsze

Gnać w zwątpień piekło;

Gdy widzę, jaką kaźnię wprzęga srogą,

Aby się czepić by za kraj mej szaty,

Żal mi nędzarza, co płaci tak drogo

Bilet w zaświaty...

Jam winna temu, że w odmęcie grzechu

Melodii szuka dla swej biednej pieśni,

Klnąc los swój, iż mej harmonii oddechu

Nie ucieleśni...

Poeta wydaje dźwięk przeciągły a podejrzany.

Jam winna temu, że to, co zamarło

W człowieczej piersi z odwiecznych zrozumień,

Próbuje wskrzesić lejąc w spiekłe gardło

Żytniówki strumień...

Poecie haniebnie się odbija.

Ja go w sromotne pędzę lupanary,

Rwąc się ku piękna wiecznego świątyni,

I patrzeć muszę, na domiar mej kary,

Co on tam czyni...

Poeta oblizuje się przez sen.

I jedno tylko pragnienie tajemne,

I jedno tylko przyświeca mi hasło:

Rozżarzać tchem mym to płomię nikczemne,

By rychlej zgasło...

I czekam, marzeń nić snując leciuchną,

I pytam z drżeniem co chwilę, azaliż

Nie przyjdzie moment wreszcie, że to próchno

Zmiecie paraliż?..

Wówczas skrzydłami zatrzepocę i nad

Ziemskie padoły zapieję radością,

Że już się skończył śmieszny konkubinat

Prochu z wiecznością!...

Tadeusz Boy Żeleński

ilustracja: Nicolas Poussin "Natchnienie poety"


http://www.polskina5.pl/motyw_poety_poezji_w_malarstwie