"Jestem Życie" Guillaume Apollinaire

Jestem Życie... Światło i dźwięk...

Ciało Ludzi...

Najświętsza substancja co służy

Myśli, skąd bije Sztuka, Miłość krzepiąca...

Jestem wielkość Życia...

Ciało Ludzi...

Niech mnie szafują i frymarczą,

służę tylko największym z dzieł...

Wszystko się z mego marmuru wyłania

tak samo naturalnie

jak kwiat się odsłania

na drzewie wiosennym...

Jak po ciemności nocy Światło

brzasku przychodzi...

Jak z łona matki

dziecko się rodzi...

Wszyscy spali na dumnym moim ciele władczyni

i rozdawałam rozkosze spełnień

silnym czy bezsilnym,

przyznawałam ciał ludzkich prawa udzielne...

Lecz tam gdzie Życia niosłam wieczne darowizny

wśród ścian podobnych do murów szpitala -

zazdrosne o uścisk swych samców zachłanny

tłumnie się blade zgromadziły panny

- I mówiono, że zwą się "Ojczyzny".

Rozszarpały mnie w końcu Ojczyzny zazdrosne,

Mnie Myśl, Mnie Sztukę i Mnie Miłość!

Lecz wystawione na ich strzały śmiercionośne

moje ciało blasku nie straciło.

Bo wszystkie moje rany znowu zakwitają

i kochankowie w dawnych żarach swej miłości

szczęśliwi, że wargami jest całe me ciało,

runęli w mego łoża mokre głębokości...

Guillaume Apollinaire

ilustracja: "Paulo i Francesca w chmurach"- pomysłodawca Rodin, w marmurze wykonali Ganier i Mathet (1904)
http://paryz.pagesperso-orange.fr/rodin.html