***[Wszystko zmierza...] Sergiusz Jesienin

Wszystko zmierza do własnej mety

Wyznaczoną losu koleją,

Gdyby nie to, że jestem poetą,

Byłby ze mnie kawał złodzieja.

Chuderlawy, niezbyt wysoki,

Nie złaziłem z drogi nikomu -

Często, często z podbitym okiem

Przychodziłem z bójki do domu.

Na spotkanie wylękłej mamie,

Krew ścierając, mówiłem, blady:

- To nic! tylkom się potknął o kamień.

Jutro z tego nie będzie ni śladu.

Teraz, kiedy już ostygł w żyłach

War kipiący dni moich pierwszych,

Niespokojna, zuchwała siła

Bujnie w moje przelała się wiersze.

Słów złocista chmara przywiała

Nieskończonym snując się szlakiem,

W każdej strofie jest dawna śmiałość

Oberwańca i zabijaki.

Ja, jak wtedy zaciskam zęby,

Choć inaczej już kroczyć muszę...

Jeśli dawniej mnie bili w gębę,

Teraz we krwi mam całą duszę.

I już teraz nie mówię mamie,

Lecz do obcej i drwiącej gromady:

- To nic! tylkom się potknął o kamień.

Jutro z tego nie będzie ni śladu.

1922

Sergiusz Jesienin