"Urywek" Iwan Bunin

Widzę obłoków kłębowisko w oknie,

Chłodnych i białośnieżnych, jakby zimą,

I jasność nieba mokro-niebieskiego.

Widzę jesienne południe, na północ

Obłoki przepływają. Złote klony

I białe brzozy tuż koło balkonu

Rzadkim listowiem przeświecają w niebie,

I kryształkami sople na nich błyszczą.

One, kołysząc się, tają, a za domem

Buszuje wicher... A drzwi na balkonie

Dawno już zaopatrzone na zimę,

Podwójne okna, napalone piece -

Wszystko ochrania stary dom od zimna.

A po ogrodzie pustym wiatr kołuje

I zamiatając po alejach liście

Huczy w prastarych brzozach... Widny dzień,

Lecz chłodno i do śniegu niedaleko.

Wspominam często jesienie Południa...

Teraz nad Czarnym Morzem nieprzerwanie

Buszują burze: zamglony blask słońca,

Skalisty brzeg i wściekły ryk przypływu:

I piana połyskująca na fali...

Czy ów pamiętasz brzeg, obramowany

Jej śnieżnobiałym szerokim łańcuchem?

Bywało, że zbiegaliśmy z urwiska

I wiatr łowiliśmy chciwie. Swobodnie

Nawiewał świeżość morską i orzeźwiał,

Zrywając bryzgi z burzliwych przypływów,

Napełniał pyłem wilgotnym powietrze

I nosił śnieżne mewy nad falami.

My go witamy w szumie fal okrzykiem,

A on z nóg zwala i zagłusza głosy,

I lekko nam, jak ptakom, i radośnie...

Wszystko to dziś wydaje mi się snem.

1901

Iwan Bunin

(tłum. Leopold Lewin)

ilustracja: I. S. Ostrouchow "Brzozy jesienią"
http://www.malarstwoobrazy.komrel.net/