"Jest niepokój dzieciństwa.." M. Pawlikowska- Jasnorzewska

Jest niepokój dzieciństwa i niepokój starości.
Między nimi leży młodości pokój i bezpieczeństwo.
Doprawdy, niezbyt zaciszne, nie za bardzo "gemütlich" jest to dzieciństwo, przez frazeologów rajem zwane.
Obcość wszystkiego dokoła, brak przyzwyczajenia i ciężar doświadczeń.
Strachy, potwory nocne, reminiscencje grobowego cienia, niedawno przebyte misteria.
Te same nieprzyjazne cechy ma i późna starość.
Nie są to komfortowe strefy. Za to młodość, ta prawdziwa, o jakież to wypieszczone,
jak pierwszorzędnie pomyślane, wesołe, po prostu milionersko-kalifornijskie!
Z najzbytkowniejszych i najwytrzymalszych materiałów, z pełną gwarancją na lat dwadzieścia pięć.
Rozkwit płci to miłość i duma przyrody.
Młodość: jej oczko w głowie!
Dla niej świat staje się jasny, prosty i wcale nie mistyczny.
Nikną strachy dzieciństwa.
Wszelkie podejrzane cienie, stare cyganki-empuzy, sowiookie elementale, larwy kosmate.
Zakwita poczucie trwałości i wieczności.
Z dawna wiadomo, że młodość w śmierć nie wierzy.
Wynika z tego materializm, jakże zdrowotny! Jakże ułudny...
Słabe przerażenia: fantom białej róży nad ścieżką w nocy schadzek.
Za mocny pocałunek. Cień zazdrośnika.
Miłość straszy zamiast śmierci.
Choćby gorzka - zawsze piękna, miła.
Nadchodzi starość, wracają strachy.
Niedokładność spojeń między życiem, niebytem a człowiekiem, wady słabnącej konstrukcji.
Odsłania się tajemnica. Rozkwita wiara płomienna, migoce błędny ognik okultyzmu.
Kończy się bowiem ochrona nerwów młodości.
Nazywamy rajem dzieciństwo - mówimy też i o "pogodzie starości".
Człowiek ma łatwy charakter!


Maria Pawlikowska-Jasnorzewska





ilustracja: Wacław Sporski "Przemijanie"